Menu główne:
Jeden z twórców rasy, profesor Albert Heim, napisał kiedyś:
„Moim zdaniem dobry berneński pies pasterski jest przez swoje proporcje, przez symetrie, przez swe eleganckie kolory i ich miłe dla oka rozłożenie na sylwetce najpiękniejszym psem, jakiego tylko można sobie wyobrazić. Wiele innych ras bywa przez swe właściwości interesujące, ładne lub miłe, ale berneński pies pasterski jest – może przez swą normalność – doskonały pod każdym względem. Nie jest wąsko wyspecjalizowany, aż do jednostronności, ale we wszystkich swych cechach jest harmonijny i przez to absolutnie wszechstronny jako pies domowy.
Berneńczyk jest psem dość czujnym, choć nie rozszczekanym, zauważa wszystko, co dzieje się w jego polu widzenia i daje dowody najwyższej inteligencji i rozwagi. Jest bardzo przywiązany do człowieka, miły, wierny i, jak wszystkie psy pasterskie, wyzbyty jakiegokolwiek fałszu czy podstępu. Jest odważny i nieustraszony, ale nigdy agresywny. Wszystkie te cechy rasy ukształtowane były w ciągu wiele lat praktycznej hodowli, są typowe dla rasy i w najwyższym stopniu dziedziczne.” – fragment książki Adama Janowskiego ”Berneński pies pasterski.”
RYS HISTORYCZNY:
Przodkowie dzisiejszej rasy berneńskich psów pasterskich dotarli na tereny Szwajcarii wraz z legionami rzymskimi. W latach 20 XX wieku odkryto czaszkę psa sprzed około 4000 roku p.n.e. Znaleziono także pozostałości czaszek potwierdzające obecność psów w typie współczesnego berneńskiego psa pasterskiego. Początkowo psy, które przywędrowały w rejon Alp wraz z rzymskimi legionami były psami bojowymi, ciągnęły wozy z zaopatrzeniem. Z czasem, głównie dzięki człowiekowi ich charakter uległ zmianie. Człowiek potrzebował psa nie do walk lecz do gospodarstwa, a więc pilnowania zagród, ciągnięcia wózków, pracy przy zwierzętach. Od XVI wieku informacje o berneńczykach pojawiają się systematycznie, co wiąże się z rozwojem szwajcarskiego rolnictwa. Berneńczyki pełniły rolę stróżów bydła, ciągnęły wózki z bańkami mleka z hal do pobliskich wiosek, gdzie wyrabiano sery. Z punktu widzenia krynologii rasa narodziła się dopiero na przełomie XIX i XX wieku. W 1899 roku, w kantonie, w którym leży Berno, utworzona Związek Kynologiczny pod nazwą „La Berna” W 1905 zaczynały powstawać pierwsze hodowle, w 1907 roku w Szwajcarii powstaje klub rasy, a w 1908 nazwa Berneński Pies Pasterski zostaje definitywnie przyjęta. Dzisiaj zalicza się do najpopularniejszych ras. Nie tylko ze względu na urodę, ale również z powodu swojego charakteru.
CHARAKTER:
Berneńczyk jest psem bardzo bliskim człowiekowi, zawsze chętnym służyć mu z zapałem, jest obdarzony silnym charakterem, ale nigdy nie działa pochopnie. Jako pies wiejski zachował silnie rozwinięty instynkt terytorialny. Choć wcale nie jest psem obronnym, doskonale sprawdza się jako stróż. Natychmiast ostrzega o zbliżaniu się obcych, jeśli tychże obcych jego właściciel wpuści do domu, berneńczyk akceptuje nowoprzybyłych w tym samym momencie. Jeśli nie ma nikogo z domowników na powierzonym mu terenie nie radzimy wchodzić J. To wielki przyjaciel dzieci, sympatyczny i skory do zabawy, ze stoickim spokojem poddaje się wszelkim czułościom jakie mogą sprawić mu małe rączki. Ale to przede wszystkim pies pracujący, który uwielbia sprawiać przyjemność swojemu panu, wykonując jakieś zadania.
WYGLĄD:
Berneńczyk to pies trójkolorowy: czarno-rudo-biały. Te trzy barwy nie są rozmieszczone przypadkowo: czarny płaszcz, z rudymi plamami na policzkach, nad oczami i na kończynach, o oryginalności umaszczenia decydują białe znaczenia w ściśle określonych miejscach – strzałka na głowie, duża plama na klatce piersiowej (najlepiej w kształcie krzyża), białe skarpetki (nigdy powyżej nadgarstków), biały koniec ogona. Oczy są owalne, dość duże w ciemnobrązowym kolorze. Nosek różowy przy urodzeniu z wiekiem ciemnieje, by stać się zupełnie czarny, gdy pies osiągnie dojrzałość. Berneńczyk jest jedynym szwajcarskim psem pasterskim o długiej sierści, która jest gęsta, lekko falista (ale nie kędzierzawa) i niezwykle delikatna w dotyku.
O CZYM NALEŻY WIEDZIEĆ KUPUJĄC BERNEŃCZYKA:
To bardzo bystry i mądry pies – dlatego nie możesz pozostawić go bez szkolenia. Jeśli Ty nie będziesz go uczył, to on doskonale sobie Ciebie wychowa.
Szkolić należy stanowczo, ale z wielkim wyczuciem. Cierpliwość, serdeczność i ignorowanie niektórych jego celowych zachowań, da znacznie lepsze rezultaty w szkoleniu niż tzw. „silna ręka”.
Nie zmuszaj go do biegania, jeśli on sam nie ma na to ochoty. Nigdy nie wolno zmuszać berneńczyka do biegania przy rowerze.
Pamiętaj, że ten pies nie czuje się zbyt dobrze w ciepłym klimacie.
Uważaj na choroby stawów – obecnie często zdarzają się tego typu schorzenia. Sprawdzaj czy rodzice i dziadkowie Twojego psa nie są chorzy na dysplazję. To choroba dziedziczna.
Nie zapominaj, że od dawna to „normalny”, nie udziwniony pies – i tak go traktuj. Daj mu normalnie jeść i traktuj jak psa użytkowego, a nie śliczną, dużą zabawkę.
Nie pozwól mu się nudzić – to mądry pies i chce pracować. Jeśli nie masz dla niego jakiegokolwiek zadania, to zawsze możesz pozwolić mu na stróżowanie lub jakąkolwiek pracę tropiącą, nawet na normalnym spacerze.
DOCEŃ ROZUM, UŻYTKOWOŚĆ I URODĘ TEGO PSA!!!